Henk van Renssen

Raadseltje: waar is dit de ingang van: (klik om te vergroten) Bruine dakranden, bruine raamkozijnen, donkere ramen, beige baksteen, een perkje met vage struiken voor de deur: typisch die anonieme laagbouw uit de jaren zeventig. Vorm zonder functie, en dus multifunctioneel. Ik kan me uit mijn jeugd een kerk herinneren die er zo ongeveer uitzag, een apotheek, meerdere scholen, een bejaardentehuis en een bibliotheek (in witte uitvoering). Geeft het gebouw op de kaart toegang tot een conferentieoord, een begraafplaats, een bedrijventerrein? Als je de letters op de gevel hebt ontraadseld, weet je het: Aldert van der Zwaardbad - een zwembad. Het staat in Hoofddorp en het bestaat nog steeds. Misschien dat de vlag het al weggaf. Om de een of andere reden staan bij zwembaden altijd vlaggen. Voor het strandgevoel? Bij een begraafplaats zie je ze minder. Het buitenbad waar ik in de zomers van mijn jeugd naartoe fietste heette Malkenschoten. Het was wel een halfuur rijden, ik herinner m

Ik ben nooit in Algiers geweest. Ik heb er ook geen beelden van in mijn hoofd: ik ken geen boek dat zich in Algiers afspeelt (geloof ik), ik ken geen mensen die er zijn geweest, het zou kunnen dat ik er wel eens een foto van heb gezien in de krant (tijdens de burgeroorlog bijvoorbeeld) maar die ben ik dan vergeten, en ik kan me geen tv- of filmbeelden van de stad herinneren. Algiers is de hoofdstad van Algerije en is een mooi woord, dat is alles wat ik er van weet. Dat was de reden dat ik deze kaart uit een bak vol ansichten uit de hele wereld op het Waterlooplein haalde: (klik om te vergroten) Een kaart uit het begin van de twintigste eeuw zo te zien (er stond niks achterop), dus ik had geen idee wat er van over was, maar ik kreeg meteen zin om er heen te gaan. Wat een groots opgezette haven. Schepen en scheepjes aan een brede kade, daarachter een muur van hoge bogen, daarbovenop een boulevard en monumentale gebouwen, steunend op een tweede bogenrij, daar weer achter heuvel

Wie heeft dit bedacht? (klik om te vergroten) Het is een ziekenhuis. Het ziekenhuis Lievensberg in Bergen op Zoom om precies te zijn, op een kaart uit ik denk de jaren zeventig (er staat niks achterop). Een grote grijze flat onder een blauwe lucht, omringd door beregend asfalt en een gelig plantsoen. Architectuur uit de jaren vijftig en zestig, een patiëntenfabriek, helemaal gebouwd voor de massa: aan de rand van de stad, bereikbaar voor de auto (er loopt een snelweg langs, zag ik op maps.google.com), genoeg bedden voor een stad, ruime ingang, imposant, en efficiënt en hygiënisch ingericht. Maar zonder enige poging om er ook iets moois van te maken. Hoewel de architect dat misschien anders zag: ik vermoed dat ie heel blij was met dat blok boven de ingang, loodrecht op het hoofdgebouw, met een grote glazen pui: binnen deze armoedige versie van de nieuwe zakelijkheid waarschijnlijk heel subtiel. Het Maria Ziekenhuis in Tilburg werd opgeluisterd met een even fijnzinnig a

Op de weg langs het kanaal was het altijd rustig. De bomen ruisten, het water kabbelde, eenden kwaakten. Je moest wel uitkijken voor die paar auto's en vrachtwagens die voorbij reden, want voor je het wist gleed je die brede sloot in. Een fietspad was er niet. Het kanaal was niet meer in gebruik – mijn ouders vertelden dat er tot in de jaren zestig nog schepen vracht hadden aan- en afgevoerd, maar dat de ophaalbruggen nu niet eens meer open konden. Af en toe zag je een visser. Aan de andere kant van de weg stonden lage gebouwtjes omringd door parkeerterreintjes. Daar was het ook stil, op het wapperen van een vlag na. Op die vlag stond een logo, maar wat ze in de bedrijven deden was onduidelijk. Het interesseerde me ook niet, ik reed er langs op weg naar school of terug naar huis en was met mijn gedachten ergens anders, of in gesprek met een meefietsende klasgenoot. Toch kan ik het me het gevoel van die plek nog goed herinneren: middelbare school, jaren tachtig, langs een kanaal fie

Ik ben gefascineerd door vage foto's van groepjes totaal onherkenbare mensen. Je kunt er zoveel vragen bij stellen. Zoals bij dit mysterieuze beeld. De gezichten van deze jongens aan de waterkant zijn niet te ontwaren, de afdruk is te donker, ze zitten te ver weg (klik op de foto voor een vergroting). Wat doen ze daar met z'n allen? Die twee vooraan lijken een beetje naar het water te staren, eentje zit er te vissen, in de verte rechts staat iemand in het water. Het zijn er zoveel - alsof alle jongens van het stadje aan de haven op deze warme vooravond (dat leid ik af aan het lage licht op de ontblote bovenlijven) met zijn allen op de pier verkoeling zijn gaan zoeken. Of wachten ze ergens op? Een schip dat aankomt? Het schip waarop de fotograaf zit? Maar zit de fotograaf wel op een schip? En zo ja, waarom lijken de jongens dan helemaal niet te reageren op zijn aanwezigheid? Ik hoor bijna het water klotsen, dat lome, onregelmatige gespat tegen het hout en de keien van de

Welkom op de wereldtentoonstelling van 1910 in Brussel. (klik om te vergroten) Dit was het eerste wat de bezoekers zagen als ze door de toegangspoort waren: ruime wandelpaden, beelden van mythologische gebeurtenissen, sierlijke lantarenpalen, keurig bijgehouden grasperken met daarin verwerkt allerlei wapens (Waarvan? Vlaanderen, Wallonie, steden, ik kan het niet zien), een waterpartij, ruisend water. En daarachter de brede facade van het Belgische paviljoen, trots van de expositie, wapperende vlaggen van de landen van de wereld strak in het gelid op het dak. Een klassieke entree. Terwijl daarachter toch zoveel ongewoons te zien was. Wonderen van ver bijvoorbeeld, zoals een nagebouwd Senegalees dorp, naast het Apenparadijs. Een stelletje weet op deze dag nog niet waar het naar binnen zal gaan, terwijl een man de paden harkt. (klik weer om te vergroten) En daar zijn de wonderen van natuur en techniek, om je aan te vergapen. Een gigantische boom, echte couveusebabies!

Wie was Mike Roberts? Ik heb de laatste tijd een stapeltje ansichtkaarten uit de Verenigde Staten bij elkaar verzameld, gemaakt tussen ongeveer de jaren veertig en zeventig. Er staan wijdse landschappen op, wolkenkrabbers, straten door kleine dorpjes, motels, heel Amerika, van de grote steden tot de lege prairies. Wat me vooral in de kaarten aantrok waren de diepe kleuren en het altijd aanwezige felle zonlicht, dat bijna lijkt te trillen. Op deze bijvoorbeeld: (klik om te vergroten) Eigenlijk een nietszeggend plaatje, niks dat de aandacht trekt en een obligate (en ook nog dode) boom op de voorgrond om diepte te suggereren, maar wel schitterend, vind ik, zoals dat zonlicht van ergens rechtsvoor over het water, de bomen en de bergen zindert. Achterop staat, zoals op veel van dergelijke Amerikaanse kaarten, een verhaaltje over wat je ziet: 'Navajo Lake, Southern Utah. Thirty miles east of Cedar City, Navajo Lake is surrounded by rolling mountains covered with forests of spru