Doorgaan naar hoofdcontent

Een witte vlek op een hoofd





Ik ben gefascineerd door vage foto's van groepjes totaal onherkenbare mensen. Je kunt er zoveel vragen bij stellen. Zoals bij dit mysterieuze beeld. De gezichten van deze jongens aan de waterkant zijn niet te ontwaren, de afdruk is te donker, ze zitten te ver weg (klik op de foto voor een vergroting). Wat doen ze daar met z'n allen? Die twee vooraan lijken een beetje naar het water te staren, eentje zit er te vissen, in de verte rechts staat iemand in het water. Het zijn er zoveel - alsof alle jongens van het stadje aan de haven op deze warme vooravond (dat leid ik af aan het lage licht op de ontblote bovenlijven) met zijn allen op de pier verkoeling zijn gaan zoeken. Of wachten ze ergens op? Een schip dat aankomt? Het schip waarop de fotograaf zit? Maar zit de fotograaf wel op een schip? En zo ja, waarom lijken de jongens dan helemaal niet te reageren op zijn aanwezigheid? Ik hoor bijna het water klotsen, dat lome, onregelmatige gespat tegen het hout en de keien van de kade, de zon die brandt. Wanneer is deze foto - die ik op een marktje vond, zonder enige tekst achterop - gemaakt, en waar zou dit zijn? De jongen links vooraan lijkt een witte tulband te dragen, de huiden lijken donker. Zuid-Europa, Noord-Afrika, het Midden-Oosten, misschien rond de Indische Oceaan? Op de achtergrond begint een hoge heuvel, rechts aan het water staat een soort fort met een toren. Een oud-koloniale nederzetting? Dit lijkt me het soort haventje dat nog wel bestaat, ergens, hoewel nu misschien in de vorm van een resort, de hutjes op de heuvel vervangen door deeltijdflats met uitzicht. Misschien dat ik het ooit nog tegenkom op een reis. Dan maak ik meteen een nieuwe foto.



De plek op deze foto is veel moeilijker te herkennen (klik erop en je ziet meer). Een bos, dat is zo ongeveer alles wat je er over kunt zeggen. Als je er nu zou kunnen kijken, zouden de bomen waarschijnlijk weg zijn (het modderpad vervangen door een snelweg of zo), of veel dikker dan toen. Wat gebeurt hier? Een karavaan soldaten passeert, of waarschijnlijker: komt net aan op een open plek (links achteraan zie je iemand tegen een boom zitten - klik op te foto om de grote versie te zien). Een foto uit de Eerste Wereldoorlog? Ook hier geen aanwijzing achterop. Maar paarden en wagens, modder, Europees uitziende soldaten, waarvan die ene in het midden met een wit verband om zijn hoofd - de kans is groot. Zouden ze op doortocht zijn van het ene naar het andere front, of is dit een gewondentransport? Ze zijn zich zeer bewust van de camera - die man op het paard kijkt recht in de lens. Verstoord, geïnteresseerd, betrapt? Het is niet op te maken. Te donker afgedrukt, te ver weg. Hoewel je hier meer dan op de vorige foto contouren van individuen ziet. Zoals de man met het verband op zijn hoofd:



Hij kijkt ook in de camera (klik weer voor een vergroting). En zo uitvergroot kun je zien dat hij zijn hoed in zijn rechterhand houdt. Is dat trouwens wel een verband? Het lijkt nu ook wel op een lichtvlek op een kaal hoofd. Dat gezicht komt me trouwens bekend voor - die snor, die norse blik, en dan die arm in zijn zij: dat zou zo Hitler kunnen zijn. Dat zou maf zijn, een snapshot van de jonge Adolf H. Hij heeft in de Eerste Wereldoorlog gevochten, dus het zou kunnen. Nee, hij was volgens mij kleiner. Zou deze man de oorlog hebben overleefd? En zo ja, wat zou hij daarna gedaan hebben? Bij welk leger hoorde hij trouwens? En wat is er van dat witte paard geworden achter hem? Dat zou ik wel eens willen weten, maar ik heb het vermoeden dat ik er nooit achter ga komen.

Een laatste groepsfoto, nu op een plein genomen. Een menigte luistert naar een redenaar.

(klik om te vergroten)

Deze fotokaart, alweer zonder enige toelichting achterop, vond ik op een antiekmarktje in Ljubljana, hoofdstad van Slovenië. Grote kans dus dat dit ergens in Joegoslavië is geweest, de tekst op het bord linksachter klinkt voor zover leesbaar trouwens ook behoorlijk Slavisch. Een kenner kan waarschijnlijk uit de donkere pakken en witte petten van de soldaten vooraan opmaken welk leger dit is. Ik doe een gok: het Oostenrijks-Hongaarse, omdat ze er zo netjes uitzien en omdat die aan het begin van de twintigste eeuw nog in deze contreien zat. Roept de gebarende man in het midden op tot de strijd, houdt hij een politieke speech, dreigt hij het opstandige volk met represailles? Hij moet van links zijn gekomen, door de opening die de rij soldaten voor hem gemaakt heeft. Het publiek, soldaten en dorpelingen, lijkt geïnteresseerd te luisteren, mensen staan zelfs in de deuropeningen in het straatje achteraan. Op verschillende plekken zijn archetypische Balkan-figuren te ontwaren: zwart hesje over wit shirt, donkere druipsnor, fez-achtige pet zonder klep op het hoofd - nog een aanwijzing dat we hier in Zuid-Oost-Europa zijn. Ook dit pleintje zou terug te vinden moeten zijn, als het nog bestaat - op de Balkan is dat niet echt zeker.

Op deze foto zijn ook nauwelijks individuen te onderscheiden. Maar kijk eens linksonder, naar die strepen onder de man in het witte uniform:

(klik om sterk te vergroten)

Dat is een vingerafdruk. Iemand, wie weet de fotograaf zelf, heeft tijdens het ontwikkelen het fotopapier aangeraakt en zo op deze foto van een anonieme menigte zijn meest individuele kenmerk vereeuwigd. Heel even zet ik nu mijn bezwaren tegen inbreuken op de privacy opzij: hadden ze in pakweg 1914 in Slovenië en omstreken maar vingerafdrukken genomen van alle burgers en goed bewaard. Dan had ik nu het verhaal kunnen achterhalen van een willekeurig mens die een klein spoor in mijn leven heeft achtergelaten.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Lof der eurocraten

Mijn artikel over het essay Der Europäische Landbote van de Oostenrijkse schrijver Robert Menasse. Dit stuk verscheen in de Vrij Nederland van 9 februari 2013. Robert Menasse toog naar Brussel en schreef een verrassend, tegendraads essay over de EU: een transparant, helemaal niet duur instituut waarin hardwerkende, verlichte ambtenaren kleinzielige nationale belangen overstijgen. door Henk van Renssen Dat Jeroen Dijsselbloem voorzitter is geworden van de Eurogroep, de ‘invloedrijke’ vergadering van de ministers van Financiën van de EU-lidstaten, is ‘goed voor Nederland’, zo klonk de afgelopen weken alom. Maar wat betekent dat eigenlijk in deze context, ‘goed voor Nederland’? Worden er dan Nederlandse belangen behartigd die anders niet behartigd zouden worden? En is goed voor Nederland ook goed voor Europa? Of hoeft dat niet, gaat het er simpelweg om zoveel mogelijk voor jezelf weg te slepen uit de Europese ruif, is Dijsselbloem niet meer dan de nieuwste Nederlandse aanvoe...

De omstanders bij de Holocaust

Wegkijken, verdraaien en ramen dicht Hebben echt zoveel mensen in de oorlog ‘nichts gewusst’ van de Holocaust? Drie historici spitten in het selectieve geheugen van daders die zich omstanders waanden en omstanders die keuzes moesten maken. door Henk van Renssen in Vrij Nederland 41, 2013 Ik was tot diep in de avond op kantoor aan het werk. Ik was op vakantie. Ik deed toen even iets anders. Ik zat thuis met een griepje. Ik was naar de bruiloft van mijn zoon. Het gebeurde nét nadat ik was overgeplaatst. Zomaar een paar van de verhaaltjes die ex-nazi’s na de oorlog vertelden als hun werd gevraagd waar ze waren geweest op een bepaald heikel moment in de Tweede Wereldoorlog. Het is dus niet helemaal waar, schrijft de Britse hoogleraar Duitse geschiedenis Mary Fulbrook in haar boeiende studie Een kleine stad bij Auschwitz. Gewone nazi’s en de Holocaust, dat de duizenden lagere ambtenaren en plaatselijke bestuurders die de ruggengraat vormden van het civiele bestuur in het...

Het jaar 1945 volgens Ian Buruma

Ian Buruma laat in zijn geschiedenis van het jaar 1945 zien dat de Tweede Wereldoorlog een cesuur in onze geschiedenis aanbracht. door Henk van Renssen in Vrij Nederland 40, 5 oktober 2013 Dat heel Europa vlak na de bevrijding in 1945 ‘een groot matras’ was waar ‘alles zoop en naaide’, zoals Remco Campert schreef in zijn beroemde gedicht ‘Niet te geloven’, blijkt niet alleen een dichterlijke, maar ook een historische waarheid te zijn. In zijn nieuwe boek 1945 wijt de Nederlands-Britse historicus Ian Buruma zijn hele eerste hoofdstuk aan de seksuele uitspattingen die dat bewuste jaar volgden op de komst van de geallieerden in Europa en Japan. Zelfs voormalige concentratiekampen als Bergen-Belsen, schrijft hij, waar uitgemergelde ex-gedetineerden tussen de opgestapelde lijken wachtten op terugkeer naar huis, waren al snel ‘plekken van koortsachtige seksuele activiteit geworden’. Is dat belangrijk om te weten? Wel in het verhaal van Buruma. De befaamde journalist, historic...