Henk van Renssen

Het duurt soms even voordat een ding zijn naam krijgt. Ik heb een souvenirboekje van de wereldtentoonstelling in Parijs in 1900 met daarin een foto van een 'toren van 300 meter' op het Marsveld. (klik aan om te vergroten) Hij was net gebouwd, stond daar raar hoog te wezen, n iet te vermijden. De mensen kregen snel door dat het een behoorlijk speciale toren was, iets dat ze nog niet kenden. Toen moest hij een eigen naam hebben: de Eiffeltoren. Hetzelfde is misschien wel in Rotterdam gebeurd. Daar werd begin jaren dertig besloten dat er een tunnel onder de Maas moest komen. Met veerbootjes was het steeds drukker wordende noord-zuidverkeer niet meer op te vangen. De tunnel werd in delen afgezonken naar de bodem en in elkaar gezet. De inval van de Duitsers en het bombardement van de stad leverde enige vertraging op, maar op 14 februari 1942 om 12.00 uur was het dan toch zo ver: de eerste onderwatertunnel van Nederland werd geopend. Op verschillende websites (bijv. http:

(klik om te vergroten) Tijdens de Eerste Wereldoorlog waren stereofoto's razend populair. Mensen keken door hun stereokijker, een soort carnavalsmasker met een lange neus waarop de foto is geklemd, naar de twee plaatjes en zagen het tafereel in diepte verschijnen. Zo leek het alsof je je aan het front bevond. Er bestaan hele series van bepaalde slagvelden, de Somme, Ipre, Verdun, die in een mooie box werden verkocht en nu antiquair geld opleveren. Het zijn vaak, ondanks dat driedimensionale, wat statische beelden. Je ziet puinhopen, gewonden achter het front die in de camera staren, soldaten bij hun onderkomen. Dat wat vóór en na de slag te zien is; verveling, leegte, stille pijn. Maar wel in diepte. Omdat een camera toen natuurlijk te groot en te onhandig was om er tijdens een aanval mee in de loopgraven aan de slag te gaan. Dat probleem wordt pas in de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog opgelost - zie de beroemde foto van Robert Capa van de vallende soldaat in de Spaanse