Doorgaan naar hoofdcontent

Het fietsenlangshetkanaalgevoel

Op de weg langs het kanaal was het altijd rustig. De bomen ruisten, het water kabbelde, eenden kwaakten. Je moest wel uitkijken voor die paar auto's en vrachtwagens die voorbij reden, want voor je het wist gleed je die brede sloot in. Een fietspad was er niet. Het kanaal was niet meer in gebruik – mijn ouders vertelden dat er tot in de jaren zestig nog schepen vracht hadden aan- en afgevoerd, maar dat de ophaalbruggen nu niet eens meer open konden. Af en toe zag je een visser. Aan de andere kant van de weg stonden lage gebouwtjes omringd door parkeerterreintjes. Daar was het ook stil, op het wapperen van een vlag na. Op die vlag stond een logo, maar wat ze in de bedrijven deden was onduidelijk. Het interesseerde me ook niet, ik reed er langs op weg naar school of terug naar huis en was met mijn gedachten ergens anders, of in gesprek met een meefietsende klasgenoot. Toch kan ik het me het gevoel van die plek nog goed herinneren: middelbare school, jaren tachtig, langs een kanaal fietsen. Ik zag deze kaart op internet en was terug (de veel te oude auto's zag ik pas later).


(klik om te vergroten)

Het is niet eens het kanaal in Apeldoorn, woonplaats van mijn jeugd, maar een water in Nieuw-Vennep. Dat gebouw, staat achterop, is van de 'Vicon-fabriek'. Ik heb het opgezocht op internet, en het is inderdaad een bedrijf waarvoor ik geen belangstelling zou hebben gehad: Vicon (Vissers Constructie Nieuw-Vennep) is een landbouwmachinefabriek die in 1910 werd opgericht door agrarisch ondernemer Herbert Visser. Na de Tweede Wereldoorlog 'ontwikkelde het bedrijf zich tot machinefabrikant met een wereldwijde reputatie door de ontwikkeling van de Vicon pootmachine, de grond aangedreven hark en de Vicon pendelstrooier.' Aldus de website. Later volgden meer ontwikkelingen (het maakt nu deel uit van de Kverneland Group Benelux en je kunt er o.a. schudders en rondebalenpersers kopen, en ze sturen strooitabellen naar je mobiele telefoon), en ik geloof dat de fabriek in Nieuw-Vennep niet meer bestaat. Er zullen daar nu wel appartementen staan, zoals ook in Apeldoorn de bedrijfjes langs het kanaal langzaam maar zeker plaatsmaken voor hoge appartementencomplexen met uitzicht.
Op de achterkant van de kaart staat nog een berichtje: 'Von einer Hollandfahrt wünschen wir Euch alles Gute, fam. Werner Bakker', verzonden aan een familie in de DDR. Waarom zou iemand deze saaie kaart naar de DDR willen sturen, als bewijs van een reis door Holland? Staan er alleen in Nederland gebouwtjes langs het kanaal? Of wilde iemand troostend zeggen: kijk, Nederland ziet er net zo saai uit als Oost-Duitsland.

P.s. En dit zag ik in Apeldoorn, op 12 juni 2007, een paar weken na het schrijven van deze blog:


(klik om te vergroten)

Reacties

Populaire posts van deze blog

Voetballen in het verzorgingstehuis

In de jaren tachtig lag mijn oma op een zaal in een 'verzorgingstehuis'. Elke zondagmiddag gingen we met het hele gezin op bezoek. Bij mooi weer maakten we een wandeling in de tuin. (klik om te vergroten) Nee, niet in Spierdijk, niet bij bejaardencentrum ' 't Oeverland'. Maar ik moest wel aan de zondagse wandelingen denken toen ik deze kaart vond. Het gazon, het paadje met de paaltjes, die lage lampen, de dunne boompjes en natuurlijk, helemaal links, de oranje zonweringen, zo was het bij ons in Apeldoorn ook. Mijn broer en ik rennen over het gras, mijn moeder duwt de rolstoel van mijn oma, mijn vader slentert mee. Zou mijn oma voor zeg haar vijftigste ooit rekening hebben gehouden met de mogelijkheid dat ze in een bejaardentehuis, en daarna in een verzorgingstehuis terecht zou komen? Hoe zag voor een meisje uit het begin van de eeuw, zoals op deze kaart... (klik om te vergroten) ... of op deze... (klik om te vergroten) ... de verre toekoms

Post van de dictator

Post is het ideale middel om te laten zien wie er de baas is. Mensen laten elke dag wel enveloppen en pakketjes door hun handen gaan. Vrijwel ongemerkt glijdt hun blik dan even over de postzegels. En wie zien ze daar: de koningin, de president, de dictator. Een paar jaar geleden was ik in Libië. Daar kon je in kleine winkeltjes naar postzegels vragen en dan kwam de verkoper op de proppen met vellen vol prachtige afbeeldingen. Ware kunstwerkjes: hele schilderijen ontvouwden zich over meerdere postzegels. Zonde om ze uit te scheuren. Held op al die platen: kolonel Khadaffi. (klik op de plaatjes om te vergroten) Deze is in 1983 gemaakt ter ere van de 14e verjaardag van de revolutie van 1 september. Khadaffi omringd door zijn vrouwelijke lijfwacht. Hij deelt diploma's uit. Op de achtergrond een Russische Katusha-raketwerper. Prachtig, huiveringwekkend. In april 1986 liet president Reagan Libië bombarderen, waarbij een dochtertje van Khadaffi omkwam. Vereeuwigd op een postzegel

Het jaar 1945 volgens Ian Buruma

Ian Buruma laat in zijn geschiedenis van het jaar 1945 zien dat de Tweede Wereldoorlog een cesuur in onze geschiedenis aanbracht. door Henk van Renssen in Vrij Nederland 40, 5 oktober 2013 Dat heel Europa vlak na de bevrijding in 1945 ‘een groot matras’ was waar ‘alles zoop en naaide’, zoals Remco Campert schreef in zijn beroemde gedicht ‘Niet te geloven’, blijkt niet alleen een dichterlijke, maar ook een historische waarheid te zijn. In zijn nieuwe boek 1945 wijt de Nederlands-Britse historicus Ian Buruma zijn hele eerste hoofdstuk aan de seksuele uitspattingen die dat bewuste jaar volgden op de komst van de geallieerden in Europa en Japan. Zelfs voormalige concentratiekampen als Bergen-Belsen, schrijft hij, waar uitgemergelde ex-gedetineerden tussen de opgestapelde lijken wachtten op terugkeer naar huis, waren al snel ‘plekken van koortsachtige seksuele activiteit geworden’. Is dat belangrijk om te weten? Wel in het verhaal van Buruma. De befaamde journalist, histor