Doorgaan naar hoofdcontent

Het fietsenlangshetkanaalgevoel

Op de weg langs het kanaal was het altijd rustig. De bomen ruisten, het water kabbelde, eenden kwaakten. Je moest wel uitkijken voor die paar auto's en vrachtwagens die voorbij reden, want voor je het wist gleed je die brede sloot in. Een fietspad was er niet. Het kanaal was niet meer in gebruik – mijn ouders vertelden dat er tot in de jaren zestig nog schepen vracht hadden aan- en afgevoerd, maar dat de ophaalbruggen nu niet eens meer open konden. Af en toe zag je een visser. Aan de andere kant van de weg stonden lage gebouwtjes omringd door parkeerterreintjes. Daar was het ook stil, op het wapperen van een vlag na. Op die vlag stond een logo, maar wat ze in de bedrijven deden was onduidelijk. Het interesseerde me ook niet, ik reed er langs op weg naar school of terug naar huis en was met mijn gedachten ergens anders, of in gesprek met een meefietsende klasgenoot. Toch kan ik het me het gevoel van die plek nog goed herinneren: middelbare school, jaren tachtig, langs een kanaal fietsen. Ik zag deze kaart op internet en was terug (de veel te oude auto's zag ik pas later).


(klik om te vergroten)

Het is niet eens het kanaal in Apeldoorn, woonplaats van mijn jeugd, maar een water in Nieuw-Vennep. Dat gebouw, staat achterop, is van de 'Vicon-fabriek'. Ik heb het opgezocht op internet, en het is inderdaad een bedrijf waarvoor ik geen belangstelling zou hebben gehad: Vicon (Vissers Constructie Nieuw-Vennep) is een landbouwmachinefabriek die in 1910 werd opgericht door agrarisch ondernemer Herbert Visser. Na de Tweede Wereldoorlog 'ontwikkelde het bedrijf zich tot machinefabrikant met een wereldwijde reputatie door de ontwikkeling van de Vicon pootmachine, de grond aangedreven hark en de Vicon pendelstrooier.' Aldus de website. Later volgden meer ontwikkelingen (het maakt nu deel uit van de Kverneland Group Benelux en je kunt er o.a. schudders en rondebalenpersers kopen, en ze sturen strooitabellen naar je mobiele telefoon), en ik geloof dat de fabriek in Nieuw-Vennep niet meer bestaat. Er zullen daar nu wel appartementen staan, zoals ook in Apeldoorn de bedrijfjes langs het kanaal langzaam maar zeker plaatsmaken voor hoge appartementencomplexen met uitzicht.
Op de achterkant van de kaart staat nog een berichtje: 'Von einer Hollandfahrt wünschen wir Euch alles Gute, fam. Werner Bakker', verzonden aan een familie in de DDR. Waarom zou iemand deze saaie kaart naar de DDR willen sturen, als bewijs van een reis door Holland? Staan er alleen in Nederland gebouwtjes langs het kanaal? Of wilde iemand troostend zeggen: kijk, Nederland ziet er net zo saai uit als Oost-Duitsland.

P.s. En dit zag ik in Apeldoorn, op 12 juni 2007, een paar weken na het schrijven van deze blog:


(klik om te vergroten)

Reacties

Populaire posts van deze blog

Lof der eurocraten

Mijn artikel over het essay Der Europäische Landbote van de Oostenrijkse schrijver Robert Menasse. Dit stuk verscheen in de Vrij Nederland van 9 februari 2013. Robert Menasse toog naar Brussel en schreef een verrassend, tegendraads essay over de EU: een transparant, helemaal niet duur instituut waarin hardwerkende, verlichte ambtenaren kleinzielige nationale belangen overstijgen. door Henk van Renssen Dat Jeroen Dijsselbloem voorzitter is geworden van de Eurogroep, de ‘invloedrijke’ vergadering van de ministers van Financiën van de EU-lidstaten, is ‘goed voor Nederland’, zo klonk de afgelopen weken alom. Maar wat betekent dat eigenlijk in deze context, ‘goed voor Nederland’? Worden er dan Nederlandse belangen behartigd die anders niet behartigd zouden worden? En is goed voor Nederland ook goed voor Europa? Of hoeft dat niet, gaat het er simpelweg om zoveel mogelijk voor jezelf weg te slepen uit de Europese ruif, is Dijsselbloem niet meer dan de nieuwste Nederlandse aanvoe...

De omstanders bij de Holocaust

Wegkijken, verdraaien en ramen dicht Hebben echt zoveel mensen in de oorlog ‘nichts gewusst’ van de Holocaust? Drie historici spitten in het selectieve geheugen van daders die zich omstanders waanden en omstanders die keuzes moesten maken. door Henk van Renssen in Vrij Nederland 41, 2013 Ik was tot diep in de avond op kantoor aan het werk. Ik was op vakantie. Ik deed toen even iets anders. Ik zat thuis met een griepje. Ik was naar de bruiloft van mijn zoon. Het gebeurde nét nadat ik was overgeplaatst. Zomaar een paar van de verhaaltjes die ex-nazi’s na de oorlog vertelden als hun werd gevraagd waar ze waren geweest op een bepaald heikel moment in de Tweede Wereldoorlog. Het is dus niet helemaal waar, schrijft de Britse hoogleraar Duitse geschiedenis Mary Fulbrook in haar boeiende studie Een kleine stad bij Auschwitz. Gewone nazi’s en de Holocaust, dat de duizenden lagere ambtenaren en plaatselijke bestuurders die de ruggengraat vormden van het civiele bestuur in het...

Het jaar 1945 volgens Ian Buruma

Ian Buruma laat in zijn geschiedenis van het jaar 1945 zien dat de Tweede Wereldoorlog een cesuur in onze geschiedenis aanbracht. door Henk van Renssen in Vrij Nederland 40, 5 oktober 2013 Dat heel Europa vlak na de bevrijding in 1945 ‘een groot matras’ was waar ‘alles zoop en naaide’, zoals Remco Campert schreef in zijn beroemde gedicht ‘Niet te geloven’, blijkt niet alleen een dichterlijke, maar ook een historische waarheid te zijn. In zijn nieuwe boek 1945 wijt de Nederlands-Britse historicus Ian Buruma zijn hele eerste hoofdstuk aan de seksuele uitspattingen die dat bewuste jaar volgden op de komst van de geallieerden in Europa en Japan. Zelfs voormalige concentratiekampen als Bergen-Belsen, schrijft hij, waar uitgemergelde ex-gedetineerden tussen de opgestapelde lijken wachtten op terugkeer naar huis, waren al snel ‘plekken van koortsachtige seksuele activiteit geworden’. Is dat belangrijk om te weten? Wel in het verhaal van Buruma. De befaamde journalist, historic...