Henk van Renssen

Op de weg langs het kanaal was het altijd rustig. De bomen ruisten, het water kabbelde, eenden kwaakten. Je moest wel uitkijken voor die paar auto's en vrachtwagens die voorbij reden, want voor je het wist gleed je die brede sloot in. Een fietspad was er niet. Het kanaal was niet meer in gebruik – mijn ouders vertelden dat er tot in de jaren zestig nog schepen vracht hadden aan- en afgevoerd, maar dat de ophaalbruggen nu niet eens meer open konden. Af en toe zag je een visser. Aan de andere kant van de weg stonden lage gebouwtjes omringd door parkeerterreintjes. Daar was het ook stil, op het wapperen van een vlag na. Op die vlag stond een logo, maar wat ze in de bedrijven deden was onduidelijk. Het interesseerde me ook niet, ik reed er langs op weg naar school of terug naar huis en was met mijn gedachten ergens anders, of in gesprek met een meefietsende klasgenoot. Toch kan ik het me het gevoel van die plek nog goed herinneren: middelbare school, jaren tachtig, langs een kanaal fie

Ik ben gefascineerd door vage foto's van groepjes totaal onherkenbare mensen. Je kunt er zoveel vragen bij stellen. Zoals bij dit mysterieuze beeld. De gezichten van deze jongens aan de waterkant zijn niet te ontwaren, de afdruk is te donker, ze zitten te ver weg (klik op de foto voor een vergroting). Wat doen ze daar met z'n allen? Die twee vooraan lijken een beetje naar het water te staren, eentje zit er te vissen, in de verte rechts staat iemand in het water. Het zijn er zoveel - alsof alle jongens van het stadje aan de haven op deze warme vooravond (dat leid ik af aan het lage licht op de ontblote bovenlijven) met zijn allen op de pier verkoeling zijn gaan zoeken. Of wachten ze ergens op? Een schip dat aankomt? Het schip waarop de fotograaf zit? Maar zit de fotograaf wel op een schip? En zo ja, waarom lijken de jongens dan helemaal niet te reageren op zijn aanwezigheid? Ik hoor bijna het water klotsen, dat lome, onregelmatige gespat tegen het hout en de keien van de

Welkom op de wereldtentoonstelling van 1910 in Brussel. (klik om te vergroten) Dit was het eerste wat de bezoekers zagen als ze door de toegangspoort waren: ruime wandelpaden, beelden van mythologische gebeurtenissen, sierlijke lantarenpalen, keurig bijgehouden grasperken met daarin verwerkt allerlei wapens (Waarvan? Vlaanderen, Wallonie, steden, ik kan het niet zien), een waterpartij, ruisend water. En daarachter de brede facade van het Belgische paviljoen, trots van de expositie, wapperende vlaggen van de landen van de wereld strak in het gelid op het dak. Een klassieke entree. Terwijl daarachter toch zoveel ongewoons te zien was. Wonderen van ver bijvoorbeeld, zoals een nagebouwd Senegalees dorp, naast het Apenparadijs. Een stelletje weet op deze dag nog niet waar het naar binnen zal gaan, terwijl een man de paden harkt. (klik weer om te vergroten) En daar zijn de wonderen van natuur en techniek, om je aan te vergapen. Een gigantische boom, echte couveusebabies!

Wie was Mike Roberts? Ik heb de laatste tijd een stapeltje ansichtkaarten uit de Verenigde Staten bij elkaar verzameld, gemaakt tussen ongeveer de jaren veertig en zeventig. Er staan wijdse landschappen op, wolkenkrabbers, straten door kleine dorpjes, motels, heel Amerika, van de grote steden tot de lege prairies. Wat me vooral in de kaarten aantrok waren de diepe kleuren en het altijd aanwezige felle zonlicht, dat bijna lijkt te trillen. Op deze bijvoorbeeld: (klik om te vergroten) Eigenlijk een nietszeggend plaatje, niks dat de aandacht trekt en een obligate (en ook nog dode) boom op de voorgrond om diepte te suggereren, maar wel schitterend, vind ik, zoals dat zonlicht van ergens rechtsvoor over het water, de bomen en de bergen zindert. Achterop staat, zoals op veel van dergelijke Amerikaanse kaarten, een verhaaltje over wat je ziet: 'Navajo Lake, Southern Utah. Thirty miles east of Cedar City, Navajo Lake is surrounded by rolling mountains covered with forests of spru

Sommige foto's hebben niks met elkaar gemeen, behalve dan dat ze mij ooit zijn opgevallen en ik ze in mijn fotodoos heb gestopt. Maar waarom deed ik dat eigenlijk? Soms weet ik het zelf niet precies, vond ik het gewoon mooie of intrigerende plaatjes. Misschien dat een vergelijkend onderzoek toch iets gemeenschappelijks oplevert. Tussen de volgende twee foto's bijvoorbeeld. De eerste vond ik op een rommelmarkt in Lissabon. Het is een klein fotootje, past in mijn handpalm, van een schakende man. (klik om te vergroten) Hier fascineerde me meteen van alles aan. De compositie van het tafereel bijvoorbeeld. De schaker lijkt een houten vuilnisbak te gebruiken als schaaktafel, terwijl hij precies zo'n vuilnisbak heeft gekanteld om op te kunnen zitten. Dat geeft een grappig effect. Buiten beeld zie ik een tweede schaker, haaks op de eerste, geconcentreerd achter de stoel, nu tafel, zitten. Hij zit ook weer op een gekantelde vuilnisbak, waaraan weer iemand zit te schaken... e

(klik om te vergroten) Wiens herinnering is dit geweest? Deze foto, die ik op een markt in Berlijn vond, moet zich lange tijd bij iemand in het fotoalbum hebben bevonden - kijk maar naar de witte slijtplekken in de hoeken, waar de foto achter schuine papieren repen zat geklemd. Zou het album vaak zijn doorgebladerd, of jarenlang ongebruikt in de kast hebben gestaan, of vergeten op zolder hebben gelegen? Een familie, lijkt me. Kijk naar de vrouwen vooraan. Minstens drie daarvan (de twee links en rechts van het kind, plus de tweede van rechts) lijken zo op elkaar, met die ronde gezichten, die appelwangen en die vooruitstekende kinnen, dat moeten zussen zijn. Er staan vijf mannen en vijf vrouwen op de foto. Zouden het allemaal (echt)paren zijn? De drie zussen hebben dan waarschijnlijk nog twee broers/zussen. Leuk raadseltje: wie zijn dat? Die andere twee, wat jongere vrouwen? Of die man die er daar rechts wat verloren bij staat, die heeft dezelfde ogen. Bij wie hoort trouwens

(klik om te vergroten) Een kaart met een zomerse foto van een spelletje badminton in de tuin van een gebouwencomplex. Hoewel, badminton, dat racket heeft wel een erg dikke steel. Misschien spelen ze zo'n vakantietennisspel, met een rubber balletje, ik ben de naam vergeten. Plaats: hotel Camino Real in Mexico City. De ansicht werd dus waarschijnlijk in de lobby verkocht, wie weet in zo'n wit rekje met nog meer kaarten. Met vrouwen in badpak, altijd goed voor de verkoop. Wanneer zou ie zijn gemaakt? Er staat geen boodschap of datum achterop, maar kijk naar de vrouw op die stoel in het midden: hoofddoek, zonnebril, blote armen, echt zo'n Sophia Loren. Jaren zestig? Ze zit trouwens op een design stoel uit die tijd, de zogeheten Diamond chair: wit, opengewerkt raster, schuine pootjes - waarschijnlijk geen goedkoop hotel, geen arme gasten. Wat ik knap vind is dat de foto, ondanks die blokkige betonnen omgeving, erin slaagt zon, vakantie en beweeglijkheid uit te st

(klik om te vergroten) Waarom gaan mensen die zich ontspannen met hun knieen over elkaar zitten? Achter hun bureau zitten ze rechtop voor de computer, op het terras zakken ze achterover en hup, daar gaat het ene been over het andere. Geef je daarmee het bovenliggende been rust? Ik weet het niet. Maar het zit wel lekker. De foto hierboven is gemaakt in Amsterdam, ergens in de jaren dertig schat ik. Oud uitziende jonge mannen in nette pakken, studenten of zo. Achteraan iemand in het uniform van een advocaat. Benen over elkaar, sigaretje in de hand, lachen naar de camera. Ze hebben hun werk gedaan, nu is het tijd voor een borrel - dat is de boodschap van dit benenwerk. In Berlijn vond ik een heel andere, soortgelijke foto. Duitse wandelaars, begin van de eeuw. Rusten uit van een tocht door de bossen misschien, lijken stil te genieten. Op de achtergrond kijken meisjes nieuwsgierig toe. En hoe gaan deze 'Wandervogel' zitten? (klik om te vergroten) De benen over elkaar

(klik om te vergroten) Een dubbeldekker betekent: grote stad. Hier geldt dat in het kwadraat: zes dubbeldekkers, gevels vol reclame, felle kleuren, mensen op straat, drukke wegen. Dit is de stad binnen de stad, het middelpunt, waar iedereen naartoe gaat en vandaan komt: Picadilly Circus, Londen. En dan ook nog in de welvarende jaren zestig. Kijk maar naar de bioscoopgevel rechts: de film 'Tom Jones' met onder anderen Albert Finney. Uit 1963, meldt de imdb-filmsite. Naar de gelijknamige, grappige roman van Henry Fielding uit 1749. 'Tom Jones, the adopted son of a British country squire, is a love-'em-and-leave-'em lady charmer who goes blithely from bed to bed, while managing to get into enough other mischief to come within moments of being hanged.' Duidelijk een stadsjongen. Je kunt zelfs zien hoe laat het is. Twee klokken wijzen op halftwaalf. Net voor de lunch. Is het daarom eigenlijk best rustig op straat? Bijna geen mensen op het plein, maar een paa

(klik om te vergroten) Een kaartje uit Valkenburg (grendelpoort). Met de groeten van de familie Stam, zonder verder bericht ergens in 1961 verstuurd aan de familie A. Vaster, 'Achter garage Zwart', Wormerveer. Een kaartje vol ruggen. Rechts een wat ouder paar, linksvoor vlak bij de poort ook. Twee kinderen op de stoep. En het meest opvallend: twee vrouwen, hand in hand, vrolijke rokken, blote armen, als in een reclamefilmpje. Waar gaan ze allemaal heen? De kerk? Is het zondag? Of de winkelstraat? Misschien wel, achter de poort kijkt een groepje mensen in een etalage. Of een toeristische attractie, daar zit Valkenburg toch vol mee? En wat is de relatie tussen die twee vrouwen? Een echt stel lijkt me in die tijd niet waarschijnlijk. Oud kaartje, oude wereld. Zussen, of vriendinnen? Of toch een stelletje, vermomd als opgewekte schoonzusters op een dagje uit? Het is mooi weer, misschien wel erg warm: de mensen op het terrasje zitten in de schaduw. De fotograaf heeft zijn fo

Op een rommelmarkt in Lissabon vond ik deze zomer twee foto's van een gezicht. Een man van middelbare leeftijd met een snor en een bril, grijzend bij de slapen, kijkt langs de camera. Geen opvallend gezicht, behalve dat hij een beetje gespannen lijkt, met zijn kaken op elkaar geklemd. Wel op de een of andere manier een echt Portugees heertje - zo'n Pessoa-hoofd zeg maar. Het zijn twee lachfoto's. Hetzelfde portret, met een spiegel of zo vervormd. Op de eerste is de afbeelding breed uitgetrokken: Op de andere is het beeld juist versmald: Waarom zou hij die foto's hebben laten maken? Is hij na het werk even bij de fotograaf langs gegaan om zijn vrouw te verrassen? Zou hij er met zijn vrienden in de kroeg om hebben gelachen? En hoe zou hij er op de originele foto uit hebben gezien? Die vond ik niet op de rommelmarkt. Maar met de moderne fotosoftware is het een koud kunstje de foto opnieuw te vervormen en zo een verloren gezicht terug te toveren. Ongeveer d

Wat is het levensverhaal van H.G. Gaborsze, de echtgenoot van mevrouw J. Heuvel? Het kaartje van hun kinderen Willem en Ria uit 1924 is het enige dat aan beiden is geadresseerd: 'den heer en mevrouw H.G. Gaborsze'. Ria's kaarten uit de jaren vijftig en zestig zijn heel soms verstuurd aan mevr. J. Heuvel-Gaborsze, net als een paar andere kaarten van onbekende afzenders, maar meneer zelf komt in het verhaal verder niet voor. Zijn naam doet een Hongaar vermoeden. Een vluchteling uit de Eerste Wereldoorlog? Is hij overleden? In de Tweede Wereldoorlog? Hoe dan? Of zijn ze gescheiden? Nee, dan had ze zijn naam niet gehouden. De kaarten zwijgen. Mevrouw J. leefde in de jaren vijftig alleen. Misschien is ze na het verdwijnen van meneer Gaborsze wel begonnen met de plastictassenhandel, om in haar onderhoud te voorzien. En is Ria bij haar in de zaak komen werken. Over wie de kaarten wel spreken is Willem, de broer van Ria. Een kaartje uit 1964 aan mevrouw J. Heuvel-Gaborsze, Groe

De kaartengeschiedenis van de familie Heuvel begint met Pietje. Hij stuurt op 5 augustus 1911 een kaart van café-restaurant en uitspanning 'Westerbouwing' in Oosterbeek (dat nog steeds bestaat) naar Mejuffr. C. Heuvel, Kalverstraat, Amsterdam.  Op de achterkant staat niks behalve 'Pietje'. Wie was Pietje? Een vriend, een vriendin (Pietje was in die tijd ook een vrouwennaam), een familielid, een collega van mejuffrouw C. Heuvel? Of iemand die naar haar hand dong? Voor die laatste theorie pleit dat ik meer kaarten vond van mannen aan mejuffrouw C. Heuvel. Deze bijvoorbeeld, een romantisch tafereel aan het meer van Luzern: Verstuurd op 20 maart 1913: 'Geachte juffr! Ontvang met Uw ouders mijn welgemeende groeten uit Luzern met haar prachtige zeeen en bergen doch helaas hier is regen en volop sneeuw ons deel. Zaterdagavond kom ik in Palanza aan ik hoop op beter weder. Met vriendelijke groeten Chris.' Duidelijk toch? Heel beleefd, met dat 'geachte ju

(vervolg van de vorige blog) Een van die vele ansichtkaarten van Ria naar mevrouw J. Heuvel is op 29 juli 1965 verzonden, een dag na de kaart van het Weense vliegveld dus - het contact moet intensief zijn geweest. Het is een toeristenkaart uit Wenen, met foto's van het reuzenrad van het Prater, de Votivkerk, de Opera en de televisietoren in het Donaupark. De tekst achterop bevat een aanwijzing: 'Daar zit ik dan tussen alle administratie van de de briefkaarten. Ik heb al een hele partij verstuurd aan personeel en vriendinnen totaal ca 25 stuk. Ik had nooit gedacht dat 't zoveel zijn. Vanmiddag heb ik een verkenningstocht door de stad gemaakt. Hart. gr. Ria.' Het woordje 'personeel' intrigeert me. Ria werkte blijkbaar voor een zaak, en omdat ze over personeel schrijft en niet 'collega's', lijkt het me dat ze de baas was. Wat voor zaak is dat geweest, wat verkocht Ria? Hoorde mevr. Heuvel op de een of andere manier bij het bedrijf, misschien a

Tussen alle kaarten in de doos van de tweedehandsboekverkoper viel mijn oog het eerste op deze schitterende. Het vliegveld Schwegat in Wenen, staat achterop. Is dit een foto of een tekening? Ik denk een foto. Maar dat vliegtuig in de lucht is veel te groot, het scheert over het dak van de aankomsthal. Iemand moet het ding op de foto hebben geplakt om het drukke komen en gaan van een vliegveld te benadrukken. Diezelfde persoon heeft waarschijnlijk die vrolijke, veel te nadrukkelijke kleuren blauw, groen, rood en geel toegevoegd. Kijk eens hoe gezellig die mensen nu over het asfalt richting de hal wandelen - vandaag de dag zouden ze in een benauwde bus gepropt zitten. Gazonnetjes, hegjes en keurige tuintjes wachten bij de ingang. Dit is uit de tijd dat een laag overgrommend vliegtuig nog geen associaties met terrorisme opriep. Ik kijk nog eens op de achterkant. 'Woensdag 28.7.'65' meldt de afzender. De kaart is verstuurd aan mevr. J. Heuvel in Amsterdam (ik heb de naam v

(klik om te vergroten) Een man kijkt door een deuropening naar binnen. Even denk ik dat hij een poortje passeert, maar dat is de uitsnede. Heeft iemand hem geroepen? Hij is duidelijk onderweg, bolhoed op, pak aan, kraag hoog, een soort van dokterstas in zijn hand, het rechterbeen op het punt het linker te passeren. 'He', hoort hij, hij blikt opzij. Iemand heeft onder de foto geschreven: ''s Morgens 8 uur'. Is toen de foto genomen? Zou kunnen: de zon staat laag, de schaduwen van zijn benen zijn vrij lang, over de straat hangt zo'n ochtendlicht. Het is druk, langs de stoep staat een kar, een fiets schiet voorbij, in de achtergrond kijkt een man in een etalage - een toevallig spiegelbeeld van de man met de tas. Twee mannen kijken eigenlijk opzij op deze foto. Naast de foto drie handtekeningen. het statige klinkende Joh. H.C van Groeningen bovenaan, dan een naam die ik niet kan ontcijferen (G.J. van Grol?), onderaan P. de Jong - volgens mij degene die het tij