Doorgaan naar hoofdcontent

De gezonken Lenin



(klik om te vergroten)
Lenin is door de grond gezakt - heel echt en heel symbolisch. Ik vond deze foto op een boekenmarkt en associeerde hem meteen met het einde van het communisme. Ik herinnerde me de beelden van standbeelden van Marx en Lenin die eind jaren tachtig, begin jaren negentig werden afgebroken en weggetakeld. In Moskou, (toen nog) Leningrad, Warschau, Berlijn. Het marxisme werd weggepoetst als een vieze vlek op het straatbeeld.
Hoe is Lenin in dit gat terechtgekomen? Er is geweld gebruikt. Op de achtergrond staat een ruïne vol kogelgaten. Is dit Roemenië, waar de omwenteling in 1989 met veel geschiet totstandkwam? Of Letland, waar hetzelfde gebeurde?

Ik draai de foto om.


(klik weer om te vergroten)

Foutje. Dit is een persfoto uit 1942. De nazi's hebben Sebastopol veroverd, havenstad op de Krim. Het beleg van de stad, lees ik op Wikipedia, duurde 250 dagen. Toen de nazi's uiteindelijk binnentrokken stonden er nog negen huizen overeind. Het marxisme werd dat jaar voor het eerst weggepoetst uit dit deel van de Sovjet-Unie.
Een fotojournalist mocht mee op een persreisje en stond op een dag in een vernietigde stad aan de Zwarte Zee voor een in elkaar gezakt beeld van Lenin. De foto ging het Derde Rijk rond en een exemplaar eindigde bij fotobureau "Holland" aan de Fr. v. Mierisstraat 64 in Amsterdam-Zuid. Vierenzestig jaar later vind ik de foto op een marktje en denk aan de val van de Muur.

Reacties

Anoniem zei…
Zucht... aardig stukje maar ik moet je ff erop wijzen dat niet het communisme ineen is gestort begin jaren 90 maar het stalinisme. Er was geen communisme of socialisme in de USSR meer na 1923.

Je moet oppassen met "marxisme weggepoetst" als je refereerd aan de "val van de muur-" gebeurtenissena angezien het in de USSR geenzins om marxisme ging. Het stalinisme, wat een contrarevolutionaire kracht was na de machtsovername van de arbeidersklasse in rusland, heeft zorgvuldig alle communisten(AKA marxisten) uit de samenleving "gezuiverd". Er was dus weinig marxisme weg te poetsen nadat Stalin klaar was met zijn grote "schoonmaak".

Het enige wat nog aan het socialisme refereerde was de symboliek (die overigens zwaar overdreven en hol werdt), en een aantal opzettelijk gemisintrepeteerde frasen van Lenin. Dit deed de Stalinistische bureaucratie om de Russische en internationale arbeidersklasse in verwarring te brengen over de aard van het sovjet-regime. Maar in feite was het Stalinisme net zo anticommunistisch als de tsaar, en even bruut in de uitroeïng van marxisten als het fascisme.

Als je meer hierover wilt weten, is "De verraden revolutie" door L. D. Trotski een aanrader.
Anoniem zei…
Ook het Stalinisme is toen niet in elkaar gezakt, de Sovjet Unie... noord Korea is bijvoorbeeld een land dat nog steeds Stalinistisch is...

Populaire posts van deze blog

Voetballen in het verzorgingstehuis

In de jaren tachtig lag mijn oma op een zaal in een 'verzorgingstehuis'. Elke zondagmiddag gingen we met het hele gezin op bezoek. Bij mooi weer maakten we een wandeling in de tuin. (klik om te vergroten) Nee, niet in Spierdijk, niet bij bejaardencentrum ' 't Oeverland'. Maar ik moest wel aan de zondagse wandelingen denken toen ik deze kaart vond. Het gazon, het paadje met de paaltjes, die lage lampen, de dunne boompjes en natuurlijk, helemaal links, de oranje zonweringen, zo was het bij ons in Apeldoorn ook. Mijn broer en ik rennen over het gras, mijn moeder duwt de rolstoel van mijn oma, mijn vader slentert mee. Zou mijn oma voor zeg haar vijftigste ooit rekening hebben gehouden met de mogelijkheid dat ze in een bejaardentehuis, en daarna in een verzorgingstehuis terecht zou komen? Hoe zag voor een meisje uit het begin van de eeuw, zoals op deze kaart... (klik om te vergroten) ... of op deze... (klik om te vergroten) ... de verre toekoms

Post van de dictator

Post is het ideale middel om te laten zien wie er de baas is. Mensen laten elke dag wel enveloppen en pakketjes door hun handen gaan. Vrijwel ongemerkt glijdt hun blik dan even over de postzegels. En wie zien ze daar: de koningin, de president, de dictator. Een paar jaar geleden was ik in Libië. Daar kon je in kleine winkeltjes naar postzegels vragen en dan kwam de verkoper op de proppen met vellen vol prachtige afbeeldingen. Ware kunstwerkjes: hele schilderijen ontvouwden zich over meerdere postzegels. Zonde om ze uit te scheuren. Held op al die platen: kolonel Khadaffi. (klik op de plaatjes om te vergroten) Deze is in 1983 gemaakt ter ere van de 14e verjaardag van de revolutie van 1 september. Khadaffi omringd door zijn vrouwelijke lijfwacht. Hij deelt diploma's uit. Op de achtergrond een Russische Katusha-raketwerper. Prachtig, huiveringwekkend. In april 1986 liet president Reagan Libië bombarderen, waarbij een dochtertje van Khadaffi omkwam. Vereeuwigd op een postzegel

Het jaar 1945 volgens Ian Buruma

Ian Buruma laat in zijn geschiedenis van het jaar 1945 zien dat de Tweede Wereldoorlog een cesuur in onze geschiedenis aanbracht. door Henk van Renssen in Vrij Nederland 40, 5 oktober 2013 Dat heel Europa vlak na de bevrijding in 1945 ‘een groot matras’ was waar ‘alles zoop en naaide’, zoals Remco Campert schreef in zijn beroemde gedicht ‘Niet te geloven’, blijkt niet alleen een dichterlijke, maar ook een historische waarheid te zijn. In zijn nieuwe boek 1945 wijt de Nederlands-Britse historicus Ian Buruma zijn hele eerste hoofdstuk aan de seksuele uitspattingen die dat bewuste jaar volgden op de komst van de geallieerden in Europa en Japan. Zelfs voormalige concentratiekampen als Bergen-Belsen, schrijft hij, waar uitgemergelde ex-gedetineerden tussen de opgestapelde lijken wachtten op terugkeer naar huis, waren al snel ‘plekken van koortsachtige seksuele activiteit geworden’. Is dat belangrijk om te weten? Wel in het verhaal van Buruma. De befaamde journalist, histor