Doorgaan naar hoofdcontent

Gymmen in een schoenendoos

Mijn eerste sporthal was de gymzaal vlakbij de lagere school. Daar gingen we, twee aan twee zingend in de rij, plastic tasje met gymkleren in de hand, meester voorop, de klas uit, de straat over, langs het veld, de rode (of was het groene?) deur door, het betegelde gangetje in, de kleedkamer binnen.

Was het een sporthal als deze, de Smeltehal in Middensmilde?


(klik om te vergroten)

Nee. Het was wel zo'n schoenendoos, maar deze is te groot, dit is een laarzendoos. Zo'n hal stond bij ons verderop, daar oefende een volleybalvereniging. Veel komt me op deze kaart trouwens wel bekend voor: bij ons in de nieuwbouwwijk in Apeldoorn ook overal vage struiken langs de stoep, zwerfkeien als straatdecoratie, en van die rode daklijsten om dit soort geblokte bouwsels een beetje op te fleuren.
Ik realiseer me nu pas dat er in onze wijk (en waarschijnlijk ook veel andere) wel drie soorten sporthallen bestonden. Meest opvallend was de megahal, voor grote clubs en drukke toernooien, maar ook voor beurzen, congressen, rommelmarkten en concerten. Geen schoenendoos, geen laarzendoos, een verhuisdoos. Deze hal had vaak meerdere zalen, een cafƩ, uitschuifbare tribunes, en soms ook nog een galerij bovenlangs. Vaak raakten de uitbaters vlak na de bouw al in de financiƫle problemen, omdat de wijk zo'n hal helemaal niet kon dragen - daar moest eerst een 'regionale functie' voor worden gekweekt. De Schelft in Noordwijkerhout is er waarschijnlijk zo een, hoog en fortachtig, een beetje afgescheiden van de bebouwde kom door velden en parkeerplaatsen (op de website lees ik dat er vandaag de dag zelfs een zwembad en een 'health club' bij zitten, en nog veel meer in 'het sportieve, recreatieve, muzikale en culturele middelpunt van de bollenstreek'):


(Klik om vergroten)

Wij kregen er in de jaren tachtig een, de nog altijd bestaande Americahal (die officieel net aan de overkant van het spoor staat, dus niet meer in onze wijk, maar ik reken hem er toch maar toe). Gesport heb ik er niet, maar ik heb er wel Kim Wilde gezien, tijdens een Toppop roadshow met Bas Westerweel. Ze viel tegen. Later ging ik er vaak naar de vlooienmarkt met mijn vader - ik heb er nog wel eens kaarten gevonden.

De tweede soort sporthal, de laarzendoos, zag je overal in de wijk, en dan vaak langs een doorgaande weg. Hier speelden clubjes tegen elkaar. Sommige hallen behoorden zelfs tot Ć©Ć©n club, daarvan hing dan de naam groot aan de gevel,met een logo ernaast van een geabstraheerde volleyballer die een bal smasht of zoiets. De Smeltehal reken ik hiertoe, maar ook De Zomp in Enter (de Schelft, de Smelte, de Zomp, wie bedacht die namen? Zo lelijk - maar ze horen voor mij onlosmakelijk bij de buitenwijk):


(klik om te vergroten)

Met zo'n heg met weerbarstige rode struiken waar je krassen op je handen van krijgt, en van die witte stenen paaltjes - waartegen moesten die eigenlijk beschermen, een ramkraak?
En de Steinbach-hal in Pijnacker, met een erg herkenbare lage ingang met glazen pui:


(klik om te vergroten)

Deze hal bestaat niet meer, die is begin dit jaar gesloopt. Zie op http://video.google.com/videoplay?docid=-9132599001777443451 hoe de storm van 31 januari de laatste dakplaten van het skelet rukt - dit gebouw was duidelijk niet voor de eeuwigheid gemaakt, zoals zoveel in de nieuwbouwwijk. Zo kan er steeds weer opnieuw worden begonnen.

Van de zaaltjes die ik bedoel, de anonieme gymlokalen midden in de wijk, heb ik nog geen kaarten gevonden, en ik vraag me af of ze bestaan. Maar ik heb wel een interieur, op een kaart uit Halsteren met foto's van 'cultureel centrum' De Sprenge, dat herinneringen bovenbrengt: na het omkleden de zaal in, rubberen zolen die hol piepen op de plastic groene vloer vol gele en rode lijnen. Wat zullen we vandaag krijgen? Trefbal? (leuk, meisjes raken) Het uitschuifbare klimrek in? (eng) Hangen aan de ringen (stom) Zaalvoetbal? (ja!) Of toch korfbal? De meester doet de deur dicht, gym gaat beginnen.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Voetballen in het verzorgingstehuis

In de jaren tachtig lag mijn oma op een zaal in een 'verzorgingstehuis'. Elke zondagmiddag gingen we met het hele gezin op bezoek. Bij mooi weer maakten we een wandeling in de tuin. (klik om te vergroten) Nee, niet in Spierdijk, niet bij bejaardencentrum ' 't Oeverland'. Maar ik moest wel aan de zondagse wandelingen denken toen ik deze kaart vond. Het gazon, het paadje met de paaltjes, die lage lampen, de dunne boompjes en natuurlijk, helemaal links, de oranje zonweringen, zo was het bij ons in Apeldoorn ook. Mijn broer en ik rennen over het gras, mijn moeder duwt de rolstoel van mijn oma, mijn vader slentert mee. Zou mijn oma voor zeg haar vijftigste ooit rekening hebben gehouden met de mogelijkheid dat ze in een bejaardentehuis, en daarna in een verzorgingstehuis terecht zou komen? Hoe zag voor een meisje uit het begin van de eeuw, zoals op deze kaart... (klik om te vergroten) ... of op deze... (klik om te vergroten) ... de verre toekoms

Post van de dictator

Post is het ideale middel om te laten zien wie er de baas is. Mensen laten elke dag wel enveloppen en pakketjes door hun handen gaan. Vrijwel ongemerkt glijdt hun blik dan even over de postzegels. En wie zien ze daar: de koningin, de president, de dictator. Een paar jaar geleden was ik in Libiƫ. Daar kon je in kleine winkeltjes naar postzegels vragen en dan kwam de verkoper op de proppen met vellen vol prachtige afbeeldingen. Ware kunstwerkjes: hele schilderijen ontvouwden zich over meerdere postzegels. Zonde om ze uit te scheuren. Held op al die platen: kolonel Khadaffi. (klik op de plaatjes om te vergroten) Deze is in 1983 gemaakt ter ere van de 14e verjaardag van de revolutie van 1 september. Khadaffi omringd door zijn vrouwelijke lijfwacht. Hij deelt diploma's uit. Op de achtergrond een Russische Katusha-raketwerper. Prachtig, huiveringwekkend. In april 1986 liet president Reagan Libiƫ bombarderen, waarbij een dochtertje van Khadaffi omkwam. Vereeuwigd op een postzegel

Het jaar 1945 volgens Ian Buruma

Ian Buruma laat in zijn geschiedenis van het jaar 1945 zien dat de Tweede Wereldoorlog een cesuur in onze geschiedenis aanbracht. door Henk van Renssen in Vrij Nederland 40, 5 oktober 2013 Dat heel Europa vlak na de bevrijding in 1945 ‘een groot matras’ was waar ‘alles zoop en naaide’, zoals Remco Campert schreef in zijn beroemde gedicht ‘Niet te geloven’, blijkt niet alleen een dichterlijke, maar ook een historische waarheid te zijn. In zijn nieuwe boek 1945 wijt de Nederlands-Britse historicus Ian Buruma zijn hele eerste hoofdstuk aan de seksuele uitspattingen die dat bewuste jaar volgden op de komst van de geallieerden in Europa en Japan. Zelfs voormalige concentratiekampen als Bergen-Belsen, schrijft hij, waar uitgemergelde ex-gedetineerden tussen de opgestapelde lijken wachtten op terugkeer naar huis, waren al snel ‘plekken van koortsachtige seksuele activiteit geworden’. Is dat belangrijk om te weten? Wel in het verhaal van Buruma. De befaamde journalist, histor