Doorgaan naar hoofdcontent

Mijn winkelcentrum

Eind jaren zeventig moest onze nieuwbouwwijk een nieuw winkelcentrum. We hadden er al twee, maar die waren klein en stonden beide in de noordwestelijke hoek van de wijk, best ver weg voor veel bewoners. Het nieuwe moest groot worden en in het midden staan - waar het uiteindelijk ook kwam, min of meer in het midden van de min of meer cirkelvormige rondweg, die min of meer in het midden van de wijk was aangelegd.

Hoe moest het winkelcentrum eruit zien? Die vraag heeft waarschijnlijk veel hoofdbrekens gekost. Voorbeelden te over. Het kon een soort Rotterdamse Lijnbaan worden, zo ongeveer de eerste moderne winkelstraat voor voetgangers in Nederland, aangelegd met dank aan de Duitsers die het sloopwerk van het oude centrum voor hun rekening hadden genomen.


(klik om te vergroten)

Nee, gelukkig kwam het zo ver niet in Apeldoorn, behalve dat daar uiteindelijk ook een wandelgebied zou komen. Zo'n eentonige rij betonnen dozen met glazen pui, toen heel modern natuurlijk (en nu rijksmonument), ik word er niet vrolijk van (nog steeds niet, als ik er toevallig een keer ben). Kijk wat er van gekomen is in Amstelveen:


(klik om te vergroten)

Met een paar fijne toevoegingen aan het Rotterdamse model, zoals een reclamepaal en glazen vitrinekasten in het midden van de straat. Maar nog steeds: een plek waar mensen altijd regenjassen lijken te dragen.

Ook in Vlaardingen is geexperimenteerd met het Rotterdamse model, nu met nog meer woonflats boven de winkels en uitzicht op een soort van snelweg. Het werd er niet beter op:


(klik om te vergroten)

Een echte 'koopgoot'. Mijn wijk in Apeldoorn heeft gelukkig ook niet het voorbeeld gevolgd van Heerhugowaard. Ik denk dat ze daar een Amerikaanse 'mall' wilden imiteren, zeg maar een gigantische parkeerplein met winkels er omheen:


(klik om te vergroten)

Waar zou die toren voor zijn? In ons winkelcentrum kwam geen giga-parkeerplaats (wel een kleine), maar een parkeergarage. Dat was handig, zeiden ze, want dan kon je altijd de auto kwijt zonder dat ie in de weg stond. Het was een hele sensatie. Ik had er nog nooit een gezien. Ik weet nog dat wij in het begin met onze fiets de helling afcrossten, om de slagboom heen manoeuvreerden en vervolgens rondjes gingen rijden in de donkere, holle ruimte vol dikke zuilen. Aan de zijkanten waren betonnen trappen omhoog, dan kwam je onopvallend ergens tussen twee winkels uit. Vlak naast de sigarenboer bijvoorbeeld, waar we altijd voetbalplaatjes kochten. Vervolgens gingen we dan midden in de winkel op de vloerbedekking zitten om de zakjes open te scheuren. Ik kan me niet herinneren dat de eigenaar ons wegjoeg, ik weet alleen nog dat we daar zaten, op dat warme tapijt dat naar warm tapijt rook, en voetbalplaatjes ruilden. Ruud Gullit bij Haarlem, een smalle eerstedivisiesticker, ik heb hem nog ergens in een album.
Het zal duidelijk zijn dat in onze wijk in Apeldoorn ook geen overdekte-multifunctionele-multilevel megaplex verrees, zoals op een dag in Utrecht:


(klik om te vergroten)
Sowieso was het hele idee van 'overdekte' winkelcentra rond 1980 even uit volgens mij. Die twee kleine centra in onze wijk, een paar jaar eerder gebouwd, waren dat nog wel, ze hadden van die plastic overkappingen boven de straatjes. Rare echo gaf dat. Er klonk ook vaak een muziekje. Uiteindelijk werd het plastic vies en kwam er een dof licht rond de winkels te hangen. Het was er ook altijd een beetje muf, door het gebrek aan zuurstof hing er zo'n geur die ik later vaak in de metro zou tegenkomen.


(klik om te vergroten)

Straten zoals deze in Nieuwegein moesten waarschijnlijk herinneren aan de 'passages' uit de negentiende eeuw, zoals die prachtig hoge in Milaan waar je nog altijd kunt winkelen. Maar dat deden ze niet echt.

Maar wat voor winkelcentrum is er dan wel gebouwd in mijn buitenwijk in Apeldoorn? Het is moeilijk, ik heb nog steeds geen kaart gevonden die er op lijkt. Stel je een winkelstraat voor die in een vierkant loopt, met aan beide zijden winkels. Het is een kleinschalige geheel. Alles is van bruinrood baksteen, veel donkerder dan hier in Bladel, maar de sfeer lijkt erop:


(klik om te vergroten)

En de meeste winkels hebben niet van die platte, lage appartementen boven zich, maar bevinden zich onder hoge, smalle huizen met een onregelmatig dakpatroon: plat en schuin, verschillende hoogtes, een soort Italiaans stadje, maar dan de goedkope jaren tachtig versie. Een heel klein beetje zoals in Lelystad. Het bovenste deel lijkt erg op de hoek waar in Apeldoorn de apotheek stond. Denk onderin de straat wat breder.


(klik om te vergroten)

Of beter nog, zoals in die andere nieuwe polderstad, Almere, waar ze een grachtengordelversie van een winkelgebied bedachten. Denk alleen even het water en die toren weg.


(klik om te vergroten)

Op menselijke maat en overzichtelijk, ik voelde me er als kind geloof ik wel prettig. Hoewel er, als ik er goed over nadenk, ook altijd een bepaalde stilte hing, iets kunstmatigs en afstandelijks. Je fietste er heen om iets te kopen, je bleef er niet hangen op een straathoek. En de wind blies vaak best ongenadig door de straten. Misschien toch niet toevallig dat we de warmte van de vloerbedekking in de sigarenwinkel opzochten.

Reacties

Anoniem zei…
Beste Henk,

ik ben zelf Kunstenaar en ga met mijn werk proberen de romatieke droombeelden uit het recent verleden tot leven te brengen.
Ik vind de verzameling van jouw geweldig! Ik denk dat het belangrijk is te beseffen dat dingen die wij nu wellicht willen af stoten, niet zo lang geleden nog als geweldig, nieuw, hip enz. werden beschouwd!
Het zijn toch mooie ensceneringen!
complimenten voor je blog!
de groeten van Tilmann
Sander Sloots zei…
Het winkelcentrum van Vlaardingen is jaren geleden gemoderniseerd, lees: verneukt.
Anoniem zei…
veel geleerd
tintin023 zei…
Ha Henk,
Via de oude foto van het Raadhuisplein in Heerhugowaard kwam ik op je site. Hmmm, een Amerikaanse mall?
Ik herinner me deze plek als de plek waar de maandag en zaterdagmarkt waren, evenementen werden gehouden en de kermis stond. Meer een doordachte plek voor het oude stadhuis dan alleen een parkeerplaats. Toegegeven, het is niet de mooiste architectuur. Maar wel een leuke in mijn herinnering. :)

Leuke site!

Groet,
Pascal

Populaire posts van deze blog

Voetballen in het verzorgingstehuis

In de jaren tachtig lag mijn oma op een zaal in een 'verzorgingstehuis'. Elke zondagmiddag gingen we met het hele gezin op bezoek. Bij mooi weer maakten we een wandeling in de tuin. (klik om te vergroten) Nee, niet in Spierdijk, niet bij bejaardencentrum ' 't Oeverland'. Maar ik moest wel aan de zondagse wandelingen denken toen ik deze kaart vond. Het gazon, het paadje met de paaltjes, die lage lampen, de dunne boompjes en natuurlijk, helemaal links, de oranje zonweringen, zo was het bij ons in Apeldoorn ook. Mijn broer en ik rennen over het gras, mijn moeder duwt de rolstoel van mijn oma, mijn vader slentert mee. Zou mijn oma voor zeg haar vijftigste ooit rekening hebben gehouden met de mogelijkheid dat ze in een bejaardentehuis, en daarna in een verzorgingstehuis terecht zou komen? Hoe zag voor een meisje uit het begin van de eeuw, zoals op deze kaart... (klik om te vergroten) ... of op deze... (klik om te vergroten) ... de verre toekoms

Post van de dictator

Post is het ideale middel om te laten zien wie er de baas is. Mensen laten elke dag wel enveloppen en pakketjes door hun handen gaan. Vrijwel ongemerkt glijdt hun blik dan even over de postzegels. En wie zien ze daar: de koningin, de president, de dictator. Een paar jaar geleden was ik in Libiƫ. Daar kon je in kleine winkeltjes naar postzegels vragen en dan kwam de verkoper op de proppen met vellen vol prachtige afbeeldingen. Ware kunstwerkjes: hele schilderijen ontvouwden zich over meerdere postzegels. Zonde om ze uit te scheuren. Held op al die platen: kolonel Khadaffi. (klik op de plaatjes om te vergroten) Deze is in 1983 gemaakt ter ere van de 14e verjaardag van de revolutie van 1 september. Khadaffi omringd door zijn vrouwelijke lijfwacht. Hij deelt diploma's uit. Op de achtergrond een Russische Katusha-raketwerper. Prachtig, huiveringwekkend. In april 1986 liet president Reagan Libiƫ bombarderen, waarbij een dochtertje van Khadaffi omkwam. Vereeuwigd op een postzegel

Het jaar 1945 volgens Ian Buruma

Ian Buruma laat in zijn geschiedenis van het jaar 1945 zien dat de Tweede Wereldoorlog een cesuur in onze geschiedenis aanbracht. door Henk van Renssen in Vrij Nederland 40, 5 oktober 2013 Dat heel Europa vlak na de bevrijding in 1945 ‘een groot matras’ was waar ‘alles zoop en naaide’, zoals Remco Campert schreef in zijn beroemde gedicht ‘Niet te geloven’, blijkt niet alleen een dichterlijke, maar ook een historische waarheid te zijn. In zijn nieuwe boek 1945 wijt de Nederlands-Britse historicus Ian Buruma zijn hele eerste hoofdstuk aan de seksuele uitspattingen die dat bewuste jaar volgden op de komst van de geallieerden in Europa en Japan. Zelfs voormalige concentratiekampen als Bergen-Belsen, schrijft hij, waar uitgemergelde ex-gedetineerden tussen de opgestapelde lijken wachtten op terugkeer naar huis, waren al snel ‘plekken van koortsachtige seksuele activiteit geworden’. Is dat belangrijk om te weten? Wel in het verhaal van Buruma. De befaamde journalist, histor