Doorgaan naar hoofdcontent

Blote voeten in het buitenbad

Raadseltje: waar is dit de ingang van:


(klik om te vergroten)

Bruine dakranden, bruine raamkozijnen, donkere ramen, beige baksteen, een perkje met vage struiken voor de deur: typisch die anonieme laagbouw uit de jaren zeventig. Vorm zonder functie, en dus multifunctioneel. Ik kan me uit mijn jeugd een kerk herinneren die er zo ongeveer uitzag, een apotheek, meerdere scholen, een bejaardentehuis en een bibliotheek (in witte uitvoering). Geeft het gebouw op de kaart toegang tot een conferentieoord, een begraafplaats, een bedrijventerrein? Als je de letters op de gevel hebt ontraadseld, weet je het: Aldert van der Zwaardbad - een zwembad. Het staat in Hoofddorp en het bestaat nog steeds.

Misschien dat de vlag het al weggaf. Om de een of andere reden staan bij zwembaden altijd vlaggen. Voor het strandgevoel? Bij een begraafplaats zie je ze minder.

Het buitenbad waar ik in de zomers van mijn jeugd naartoe fietste heette Malkenschoten. Het was wel een halfuur rijden, ik herinner me veel links en rechts afslaan, eerst door een wijk uit de jaren zeventig, vervolgens eentje uit de jaren vijftig (bakstenen rijtjeshuizen, schuine daken, oude kleuren), T-shirt en korte broek aan, plastic tas met handdoek en zwembroek onder de snelbinders, vriendjes voor, achter en opzij, warme wind, aan het eind hobbelend over een fietslaantje met hoge bomen aan weerszijden, en uiteindelijk een weg waaraan een laag gebouw, ongeveer zo een als in Hoofddorp, maar nu in Apeldoorn. Of er een vlag wapperde weet ik niet, er stonden wel veel hoge bomen en er heerste drukte. Overal fietsen, in de rekken, op de stoep, op de weg, kinderen met zomervakantie. Ik koop een kaartje bij de mevrouw achter het glazen loket, loop door de metalen draaihekken en stap de natte tegels op.


(klik om te vergroten)

Zo ongeveer. Nou ja, wat betreft het blotevoetenopdetegelsgevoel. En hoe dat jochie met die zwemband naar de veel te oude meisjes kijkt, dat herken ik ook wel. Verder was Malkenschoten volkomen anders. Bij ons niet van die hoge bakstenen muurtjes met kranen voordat je bij de baden was, maar een ijskoude douche boven een voetenbadje met net zulk koud water, waar we altijd zo snel mogelijk doorheen renden. Wij hadden hoge bomen rond een ruim grasveld, dus niet zo'n ver en desolaat uitzicht als op deze kaart (en volgens mij ook niet van die concentratiekamphekken). Op het gras speelden we voetbal, blote voeten tegen een plastic bal. Maar dit is dan ook een kaart uit 1964 (je ziet het op de een of andere manier aan de kleding en de kapsels van de meisjes), en het zwembad staat in Tilburg. Wanneer zijn ze eigenlijk begonnen met het bouwen van buitenbaden?

Deze lijkt er meer op:



(klik om te vergroten)

Het zwembad 'De Smagtenbocht' in Bladel. Die hoge rand om het bad, die hadden wij ook, ik voel mijn voeten er nog op staan, klaar voor een achterwaartse duik. En dan die drukte in het water, terwijl intussen een of andere eikel gewoon van de hoge springt. Kan me trouwens niet herinneren dat er dan zoveel meisjes en badmeesters stonden toe te kijken. Zelf van de hoge gaan durfde ik niet. Ik zie nog voor me hoe ik achter mijn eerste vriendinnetje zwom. Ik was vijftien. We zwommen langzaam.

Ik heb tot nu toe geen kaart kunnen vinden van zwembad Malkenschoten. Maar laatst kreeg ik wel deze in handen:

(klik om te vergroten)

Daar rechtsboven, dat is niet Malkenschoten, maar het zogeheten Kristalbad. Dat was veel verder fietsen, in een chique buurt, daar kwam ik niet vaak. Ja later, toen ik op de middelbare school vrienden kreeg die ook verder weg woonden. Van dichtbij ziet het er allemaal herkenbaar uit:


(klik om te vergroten)
De smalle bomen, de zonnenvlekken, de geluiden van het zwembad, zelfs die prullebakken: ik zie, voel en hoor ze in mijn herinnering allemaal. Maar in welke herinnering, waar heb ik dit precies meegemaakt, in Malkenschoten of het Kristalbad. Of beide? Ik heb een multifunctioneel jarenzeventiggeheugen gekregen, er past van alles in. Die meisjes vooraan ken ik trouwens niet.

Reacties

Een heel herkenbare beschrijving van het zwembadleven. In Woerden, waar ik vandaan kom, ging het er ongeveer net zo aan toe.
Anoniem zei…
:)
Jan de Laat zei…
Beste mijnheer van Renssen,

Voor ons maandelijks Historisch Café in Amsterdam zouden wij graag Henk van Renssen uitnodigen voor een interview op woensdagavond 14 november over zijn boek de Revolutieverzamelaar.

Tijdens het maandelijks terugkerende Historisch Café (www.historischcafe.nl)
komt een scala van onderwerpen uit de geschiedenis aan de orde. Van de Oudheid tot het heden, van Nederland tot India, over de democratisering op de Balkan dan
wel het opgraven van bommen uit de Tweede Wereldoorlog. Het programma bestaat uit een column, een interview en een debat - en elke maand een karikatuur.
De gasten zijn wetenschappers, beleidsmakers, schrijvers en natuurlijk historici.

Daarnaast kan via Atheneum tijdens de avond het boek aan bezoekers worden verkocht.

Alvast vriendelijke groeten,

Jan de Laat
Historisch Café Amsterdam
jandelaat@hotmail.com
Lacoste Polo zei…
Herkenbaar dit!
Liza zei…
Zo herkenbaar. Eind jaren '80 ging ik elke zomer, alle dagen naar malkenschoten.. het hokje achterin met de zakken patat en een frikandelletje.. het gevoel van de warme handdoek na een zwempartij.. met vriendinnen op de fiets. Heerlijk.. een abonnement.. het was zomer.. bedabkt voor deze herinnering!

Populaire posts van deze blog

Voetballen in het verzorgingstehuis

In de jaren tachtig lag mijn oma op een zaal in een 'verzorgingstehuis'. Elke zondagmiddag gingen we met het hele gezin op bezoek. Bij mooi weer maakten we een wandeling in de tuin. (klik om te vergroten) Nee, niet in Spierdijk, niet bij bejaardencentrum ' 't Oeverland'. Maar ik moest wel aan de zondagse wandelingen denken toen ik deze kaart vond. Het gazon, het paadje met de paaltjes, die lage lampen, de dunne boompjes en natuurlijk, helemaal links, de oranje zonweringen, zo was het bij ons in Apeldoorn ook. Mijn broer en ik rennen over het gras, mijn moeder duwt de rolstoel van mijn oma, mijn vader slentert mee. Zou mijn oma voor zeg haar vijftigste ooit rekening hebben gehouden met de mogelijkheid dat ze in een bejaardentehuis, en daarna in een verzorgingstehuis terecht zou komen? Hoe zag voor een meisje uit het begin van de eeuw, zoals op deze kaart... (klik om te vergroten) ... of op deze... (klik om te vergroten) ... de verre toekoms

Post van de dictator

Post is het ideale middel om te laten zien wie er de baas is. Mensen laten elke dag wel enveloppen en pakketjes door hun handen gaan. Vrijwel ongemerkt glijdt hun blik dan even over de postzegels. En wie zien ze daar: de koningin, de president, de dictator. Een paar jaar geleden was ik in Libië. Daar kon je in kleine winkeltjes naar postzegels vragen en dan kwam de verkoper op de proppen met vellen vol prachtige afbeeldingen. Ware kunstwerkjes: hele schilderijen ontvouwden zich over meerdere postzegels. Zonde om ze uit te scheuren. Held op al die platen: kolonel Khadaffi. (klik op de plaatjes om te vergroten) Deze is in 1983 gemaakt ter ere van de 14e verjaardag van de revolutie van 1 september. Khadaffi omringd door zijn vrouwelijke lijfwacht. Hij deelt diploma's uit. Op de achtergrond een Russische Katusha-raketwerper. Prachtig, huiveringwekkend. In april 1986 liet president Reagan Libië bombarderen, waarbij een dochtertje van Khadaffi omkwam. Vereeuwigd op een postzegel

Het jaar 1945 volgens Ian Buruma

Ian Buruma laat in zijn geschiedenis van het jaar 1945 zien dat de Tweede Wereldoorlog een cesuur in onze geschiedenis aanbracht. door Henk van Renssen in Vrij Nederland 40, 5 oktober 2013 Dat heel Europa vlak na de bevrijding in 1945 ‘een groot matras’ was waar ‘alles zoop en naaide’, zoals Remco Campert schreef in zijn beroemde gedicht ‘Niet te geloven’, blijkt niet alleen een dichterlijke, maar ook een historische waarheid te zijn. In zijn nieuwe boek 1945 wijt de Nederlands-Britse historicus Ian Buruma zijn hele eerste hoofdstuk aan de seksuele uitspattingen die dat bewuste jaar volgden op de komst van de geallieerden in Europa en Japan. Zelfs voormalige concentratiekampen als Bergen-Belsen, schrijft hij, waar uitgemergelde ex-gedetineerden tussen de opgestapelde lijken wachtten op terugkeer naar huis, waren al snel ‘plekken van koortsachtige seksuele activiteit geworden’. Is dat belangrijk om te weten? Wel in het verhaal van Buruma. De befaamde journalist, histor