Doorgaan naar hoofdcontent

De rondreizende lantarenpaal


(klik om te vergroten)

Een kaartje uit Valkenburg (grendelpoort). Met de groeten van de familie Stam, zonder verder bericht ergens in 1961 verstuurd aan de familie A. Vaster, 'Achter garage Zwart', Wormerveer.

Een kaartje vol ruggen. Rechts een wat ouder paar, linksvoor vlak bij de poort ook. Twee kinderen op de stoep. En het meest opvallend: twee vrouwen, hand in hand, vrolijke rokken, blote armen, als in een reclamefilmpje. Waar gaan ze allemaal heen? De kerk? Is het zondag? Of de winkelstraat? Misschien wel, achter de poort kijkt een groepje mensen in een etalage. Of een toeristische attractie, daar zit Valkenburg toch vol mee?
En wat is de relatie tussen die twee vrouwen? Een echt stel lijkt me in die tijd niet waarschijnlijk. Oud kaartje, oude wereld. Zussen, of vriendinnen? Of toch een stelletje, vermomd als opgewekte schoonzusters op een dagje uit? Het is mooi weer, misschien wel erg warm: de mensen op het terrasje zitten in de schaduw. De fotograaf heeft zijn foto flink zitten oppimpen. Dat busje lijkt wel een tekening. En op de bewegwijzering heeft hij ingevuld dat links Amsterdam, de catacomben, Meerssen en Heerlen zijn te vinden. Naar rechts voor Verviers en Maastricht. Maar waar je uitkomt als je de poort doorloopt kan ik niet lezen.
Waar dienen die draden op de gevel van het witte huis rechts voor? En is dat een ooievaarsnest op dat puntdak boven de poort?
Veel te zien op deze foto. En de lantarenpaal kijkt toe en houdt het plaatje in evenwicht.

Laatst vond ik een heel ander kaartje, dat me sterk aan de Valkenburgse foto deed denken.


(klik weer om te vergroten)

De lantarenpaal is verhuisd naar Gosport, een stadje aan de zuidkust van Engeland. Aan de overkant ligt Portsmouth. Mensen komen net van de veerboot. Als je goed kijkt zie je kinderen in schooluniform rennen. Naar de bus? Was de veerboot laat? Goed bijgehouden perkjes, hangbejaarden houden een bankje bezet. Geen blote armen hier, maar jassen en petten, het is koud. Wat zou die gele steen zijn? Een gedenkteken? Waarvoor? Misschien is hier in de oorlog wel een Duitse bom gevallen. Een afzwaaier, gericht op de havenindustrie, of die grote elektriciteitscentrale aan de overkant. Drie doden. Wachtend op de pont.
En lopen die twee mannen nou hand in hand of niet?

Reacties

henk zei…
De Grendelpoort aan (hoe kan het anders) het Grendelplein aan de voet van de Cauberg. De auto rechts is
een Renault (model ribbelblik). Het torentje links boven de poort hoort bij de St.Nicolaaskerk. De wegwijzer naar rechts wijst natuurlijk naar Vaals. Kerkgangers droegen minder frivole kledij en waren veel groter in aantal. Buiten het 'seizoen' was
Valkenburg met 3000 inwoners een paradijs.
Wat leuk om te lezen. Grappig hoe dingen de wereld rondgaan.

Populaire posts van deze blog

Voetballen in het verzorgingstehuis

In de jaren tachtig lag mijn oma op een zaal in een 'verzorgingstehuis'. Elke zondagmiddag gingen we met het hele gezin op bezoek. Bij mooi weer maakten we een wandeling in de tuin. (klik om te vergroten) Nee, niet in Spierdijk, niet bij bejaardencentrum ' 't Oeverland'. Maar ik moest wel aan de zondagse wandelingen denken toen ik deze kaart vond. Het gazon, het paadje met de paaltjes, die lage lampen, de dunne boompjes en natuurlijk, helemaal links, de oranje zonweringen, zo was het bij ons in Apeldoorn ook. Mijn broer en ik rennen over het gras, mijn moeder duwt de rolstoel van mijn oma, mijn vader slentert mee. Zou mijn oma voor zeg haar vijftigste ooit rekening hebben gehouden met de mogelijkheid dat ze in een bejaardentehuis, en daarna in een verzorgingstehuis terecht zou komen? Hoe zag voor een meisje uit het begin van de eeuw, zoals op deze kaart... (klik om te vergroten) ... of op deze... (klik om te vergroten) ... de verre toekoms

Post van de dictator

Post is het ideale middel om te laten zien wie er de baas is. Mensen laten elke dag wel enveloppen en pakketjes door hun handen gaan. Vrijwel ongemerkt glijdt hun blik dan even over de postzegels. En wie zien ze daar: de koningin, de president, de dictator. Een paar jaar geleden was ik in Libiƫ. Daar kon je in kleine winkeltjes naar postzegels vragen en dan kwam de verkoper op de proppen met vellen vol prachtige afbeeldingen. Ware kunstwerkjes: hele schilderijen ontvouwden zich over meerdere postzegels. Zonde om ze uit te scheuren. Held op al die platen: kolonel Khadaffi. (klik op de plaatjes om te vergroten) Deze is in 1983 gemaakt ter ere van de 14e verjaardag van de revolutie van 1 september. Khadaffi omringd door zijn vrouwelijke lijfwacht. Hij deelt diploma's uit. Op de achtergrond een Russische Katusha-raketwerper. Prachtig, huiveringwekkend. In april 1986 liet president Reagan Libiƫ bombarderen, waarbij een dochtertje van Khadaffi omkwam. Vereeuwigd op een postzegel

Het jaar 1945 volgens Ian Buruma

Ian Buruma laat in zijn geschiedenis van het jaar 1945 zien dat de Tweede Wereldoorlog een cesuur in onze geschiedenis aanbracht. door Henk van Renssen in Vrij Nederland 40, 5 oktober 2013 Dat heel Europa vlak na de bevrijding in 1945 ‘een groot matras’ was waar ‘alles zoop en naaide’, zoals Remco Campert schreef in zijn beroemde gedicht ‘Niet te geloven’, blijkt niet alleen een dichterlijke, maar ook een historische waarheid te zijn. In zijn nieuwe boek 1945 wijt de Nederlands-Britse historicus Ian Buruma zijn hele eerste hoofdstuk aan de seksuele uitspattingen die dat bewuste jaar volgden op de komst van de geallieerden in Europa en Japan. Zelfs voormalige concentratiekampen als Bergen-Belsen, schrijft hij, waar uitgemergelde ex-gedetineerden tussen de opgestapelde lijken wachtten op terugkeer naar huis, waren al snel ‘plekken van koortsachtige seksuele activiteit geworden’. Is dat belangrijk om te weten? Wel in het verhaal van Buruma. De befaamde journalist, histor